اشعار

هر چند که از داغ تو مرثیه به دوشم            یک آهِ عـزا را به دو عـالـم نـفـروشم

مـن طـایـر قـدسـم به زمیـن آمـده‌ام تا            از برکۀ انـدوه تو یک جـرعـه بنوشم

شور تو شعوری به من آموخت که تا مرگ            در بزم غمت کم نشود جوش و خروشم

بـا روی سـیــاه آمــده‌ام نــوکــری تـو            لطف تو به من گفت که چون جون بکوشم

عمری است که روی لب من نام "حسین" است            ذکری به جز این ذکر نرفته است به گوشم

بر تو نکـنم گـریه کم از مـرغ هـوایـم            در سوگ تو ضجّه نزنم کم ز وحوشم

ای کاش به جای کفن ای بی‌کفن ارباب            پـیـراهـن مـشکـی عـزای تـو بـپـوشـم

رحمـت واسعـۀ حیِّ تعالی‌ست حـسین            سایۀ رحمت او بر سر دنیاست حسین

ما هـمه عـبـد خـدا اوسـت ابـاعـبـدالله            ما عبیدیم همه سرور و مولاست حسین

زینت دوش نبی نور دو چـشمان علی            ضربـان دل صدیـقـۀ کـبراست حسین

تا دم آخـر خود فکـر گـنـهکـاران بود            ایهـاالـناس بـبـیـنـید چه آقـاست حسین

هـمۀ خـواسته‌اش بود که دسـتی گـیرد            ورنه از دست کسی آب نمی‌خواست حسین

چون پدر داغ پسر دید خودش میمیرد            کشتنش نیزه و شمشیر نمی‌خواست حسین

پر می‌زنـد دلـم به هـوای نگـاهـتان            تا کـربلا - به شهر شما - بارگـاهتان

تا اینکه خـرج بزم عزای شما شوم            عمریست میشود که نشستم به راهتان

از کـودکـی درون حـسیـنـیه بـوده‌ام            بوده سـرم به سایـۀ چـتـر پـناهـتـان

آیـا نـمـی‌شـود کـه بـرای سـعــادتـم            من هم شـوم غـلام غـلام سیـاهـتان

اینجا هـمه برای شما گـریه می‌کنند            از ماجرای بی‌کسی و سوز و آهتان

من آب میشوم ز خجالت که آن غروب            یک نیزۀ شکـسته شده تکیه گاهتان

ای وای من که بوی گل یاس میدهد            هر قطره خون خاکی آن قتلگاهتان

تـنهاتـریـن امـام؛ شهـیـد بـدون سـر            با ما کسی نگـفت چه بوده گـناهتان

مهر حسین روشنی جـان مـؤمن است            گـریه بر او نشانه ایـمان مـؤمن است

شب در نماز روضه به معراج میرود            تسبیح اشک سجده پنهـان مؤمن است

دنیا بـدون روضه نـفـس گـیر می‌شود            هر شهر بی‌حسینیه زندان مؤمن است

مثل ستاره در شب دنیا مشخص است            اشک و دعا چراغ شبستان مؤمن است

تنها جبـین نشانه عـمق خلوص نیست            تندیس نور بسته به چشمان مؤمن است

کـوه صفـا کـنار صفـای شما کم است            ذبـح مـنـا به پـای مـنـای شما کم است

من از تو پـادشـاهـی عـالـم نخـواسـتم            این چـیزها برای گـدای شـما کم است

آمــاده‌ام کـه دعـبـل دربــارتـان شــوم            بـر شانـه‌ام هـنوز عـبای شما کم است

در ثـبـت اسـم نـوکـریـم گـیـر کـرده‌ام            وقتی که مهر کرب و بلای شما کم است

دیگـر نـمی‌شود نـفـس راحـتـی کـشیـد            اینجا چقدر حال و هوای شما کم است

مـاهـا کجـا و دست عـلـمـدارتان کجـا            سرها به خـیر مقـدم پای شما کم است

زخم شما که خوب نشد خاک بر سرم            این گریه‌ها چقـدر برای شما کم است

در قـتـلگـاه لحـظـۀ تـقـطـیع جـسـمتان            معلوم شد که چند هجای شما کم است

دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم            دو قدم روضه بخوانم...دو قدم گریه کنم

بروم سمت ضریحی که بهشتم آنجاست            بـرسم پـیـش نگـارم...برسم گریه کنم

دست خود را گره بر گوشۀ شش گوشه کنم            درد دل با خود ارباب کنم...گریه کنم

کارم این است که سمت حرمش رو کنم و            از همین دور سلامش بدهم گریه کنم؟

چاره ای جز غم دوری حرم نیست که نیست            بـگـذاریـد به بـیـچـارگی ام گـریـه کنم

قسمتم نیست که من زائر شش گوشه شوم            بـروم بر بـد اعـمـال خـودم گـریه کنم

سال نو آمد و من کرب و بلایی نشدم            دل من لک زده تا کنج حرم گریه کنم

یعـقوب های چشم مرا گـریه پیـر کرد            عطر حرم رسید و مرا هم اسیـر کرد

بیـش از گـدا نبـودم و اما به لـطف تو            رخت غـلامـی تو مـرا هـم امیـر کرد

دیگر غذای خانۀ مان باب میل نیست            تنهـا مـرا غـذای عـزاخـانه سیـر کرد

هر شب برای زخم لبت گریه می کنم            غمهای روضۀ تو مرا گوشه گیر کرد

بر روی نیزه رفت که ما بندگی کـنیم            آقای ما کرم به صغـیر و کـبـیـر کرد

تا پشت و روی پیکرتان را یکی کـند            ده تا سـواره را عـمر سعد اجـیـر کرد

وقـتـی کـفـن بـرای تن پـاره ات نـبـود            با احتیاط پیکرتان را حصیر کرد…

فـطـرس بـیا سـلام مـرا تا حـرم بـبـر            یعقوب های چشم مرا روضه پیر کرد

تو كيستی كه گرفتي به هر دلي وطنی؟           كه نه در انجـمنی، ني بـرون ز انجمنی
محمدي؟ نه! علي؟ نه! حسن؟ نه! پس تو كه‌ای؟           كه جلوه‌ها بنمودی چو گل به هر چمنی

جگر خـراش عـقـیقی خراش بر جگری           سخن گداز و سخن آفرین و خوش سخنی
به خُـلق، مثل محمد؛ به خوی، مثل علی           به روی، از هـمـۀ خـلـق، خلـقت حـسنی
تو آن حسين غريبي كه زير خنجر شمر           به فـكـر رنج و غـم شيـعـيان‌ خويشتـنی
تو آن حسين‌ شهيدي كه در كـنار فـرات           شدي شهـيد و نـكـردی ز آب، تر، دهـنی
تو آن حسين غـريـبی كه روز عـاشورا           جهان مصالحه كردی، به كهنه پيرهـنی

بـلی بـلی تو هـمـانی که روز عـاشـورا           ز ظلـم قـوم ستـمگـر، نبـرده یک کـفـنی
تو آن حـسین غـریـبـی که خـانه خـولـی           سرت به کنج حیاط و جـداست از بـدنی
تو آن حسين وحيدی كه زد به لعـل لبت           يزيد، چوب، بگفتا: چه خوش لب و دهنی

خموش ناصردین شو که زینب مضطر           بگـفت نیست بدوران ستم کشی چو منی

رمـیـده ایـم بیـا و شـكـار كـن ما را            به نوكری خودت اخـتیار كن ما را

به پـای آبـلـه دار پـیـاده گـان حـرم            بیا به كشتی عشقت سوار كن ما را

اگرچه چشمه اشك است چشم نوكرتان            به پای كـوه غـمت آبشار كن ما را

دو چشم اگر كه بگریند تیغه دو لبند            به حرمت پدرت ذوالفقار كن ما را

عوض نمی شوم الا به كیمیای نگاه            چنان زهیر به عشقت دچار كن ما را

قسم به موی سپید حبیب، شاه غریب            شهـیـد راه محـبت دوبـار كن ما را

اگر به درد خودت هم نخورد این دل سنگ            ببر مدیـنه و سنگ مـزار كن ما را

به"مجلسی"كه در آن از"بِحار"می خوانیم            به اذن مـادرت ابـر بهـار كن ما را

مگر نه اینكه سرت دست نیزه دار افتاد            بـیـا و ملـعـبـه نـیـزه دار كـن ما را

هرجا که هست ذکر تو مأوای بهتری ست            دنیای در کـنار تو دنـیای بهـتری ست

بین بهـشت و روضه مـردد نمی شویم            زیرا که روضه جنت الاعلای بهتری ست

عیسی پـرنده کرد اگر خـاک مرده را            آقای ما حـسین مسیحـای بهـتری ست

ما کوه حاجـتـیم ولی بوسه بر ضریح            از حضرت کـریـم تـمنای بهتری ست

در زیـر آسـمـان خـدا از تـمـام خـاک            آقای من حسینـیه ات جای بهتری ست

دیــدم کـه کــفـشـدار دم هـیـآتـت شـده            فرزند خوب نعمت عظمای بهتری ست

با گـریه بر غـمت دلمان آسمانی است            با اشک زنده ایم که تقوای بهتری ست

مـیـلـی بـرای گـوهـر دنـیـا نـداشـتـیـم            مهـر حسین گـوهر دنیای بهـتری ست

وقتی کنار شمس تو صاحب ضریح شد            یعنی "حبیب" نوکر شیدای بهتری ست

صد شکر میکنم که گرفتار تو شدم            منّـت نـهـاده اى و عـزادار تو شـدم

احـرام عـشـق بسته به میـقـات آمدم            حیران کوى وصل به دیدار تو شدم

یک عمر روسیاهى من را حلال کن            کـردم گـنـاه و بـاعـث آزار تو شدم

تا خویش را عزیز کنم نذر مـادرت            یا ایـهـا الـغـریب طـرفـدار تو شـدم

سر بند نوکرى تو بستم به این امید            تو میخرى مرا سوى بازار تو شدم

این اشگ را که راه گرفته ز چشم تر            دارد نشان که محرم اسرار تو شدم

تا گـم شدم مـیان ره غـفـلت و گـناه            راهى به راه عشق ز انوار تو شدم

بر جان خریده ام همه زخم زبان خلق            بر نام تو قـسم همه جـا یـار تو شدم

تا خـواستـم به نـوکـریت کم بیاورم            نـاخـواسته دخـیـل عـلـمدار تو شدم

ما راهـیـان کـرب وبـلائـیـم تـا ابـد            سـیـنـه زنـان خـون خـدایـیـم تـا ابـد

قـبـلـه نـمـای اهـل ولا کـربـلای تو            دارد هـمیـشه بوی خـدا نیـنـوای تو

تـا تو دلـیـل راه منی، گـم نمی شوم            راه بهشت می رود از روضه های تو

عشق شما خوش است ز گهواره تا به گور            خوشبخت آنکه پیر شد آقا به پای تو

پهلو زند به کوثر و تسنیم و سلسبیل            ته مانـده ای ز چایی داغ عـزای تو

حُسن ختام بهتر از این میشود مگر؟            شد روسفید " جونِ" سیاه از دعای تو

از کربلا به کوفه و از کوفه تا به شام            شد پـرچـم خدا سر از تن جدای تو

از حنجـر بریدـۀ خشکیده ات هـنوز            آید به گوش عـالـم هستی صدای تو

در شعـلۀ محرم تو کـائنات سوخت            سنگ است آن دلی که نسوزد برای تو

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق            فانی است کل عالم و باقی بقـای تو

نام حـسین را که نـوشتـم قـلم گریست            اول قـلم گریست سپس دفترم گریست

هر چند باعث همۀ گریه ها (غـم) است            اما همین که داغ تو را دید غم، گریست

با ارزش است پیش تو و مادرت حسین            آن چشمها که از غم تو دم به دم گریست

اشکی نداشت چشم من از کثرت گناه            آن را به حق فاطمه دادم قسم، گریست

خوشبخت آن که بین حسینیه گریه کرد            خوشبخت تر کسی که میان حرم گریست

گوشه به گوشه کرببلا روضه های توست            اینگـونه بود زائـر تو هر قـدم گریست

یک قطره اش شفاعت یوم الورود ماست            چشمان ما برای تو با این رقم گریست

در روز حشر حسرت بسیار می خورد            هر کس که در مصیبت ارباب کم گریست

حـسیـن آییـنـه دار جـمـال توحید است            حسین جلـوه نـمای جـلال توحید است

حسین منحصراً واصل الی الحق است            حـسین مـظهـر تام کـمـال توحید است

خدا برای خودش حجّت موجّه ساخت            حـسین معـجـزۀ بی مثـال توحـید است

مقـام اول خـلـقت به حضرت حق داد            طلای سیـنـۀ خالـق مـدال توحید است

اسـاس مـکـتـب یـكـتـا پـرسـتی عـالـم            چه مستند، سندی در قبال توحید است

به راه غیر مرو! کعبه گم نکن حاجی            ره حـسیـن، ره اتـصـال تـوحـید است

شعور هر که ندارد! بما چه مربوط است            که شور سینه زنی اوج حال توحید است

حرامزاده سرش را چه بد جدا میکرد            حسیـن ذبـح عـظـیم حلال توحید است

هـزارپـاره شد او! تا احـد به جـا مـاند            چه شرحه شرحه تنی! شرح حال توحید است

در حرم پیچید عطر سیب؛ زائر فیض برد          هرکسی در بارگاهت بود حاضر فیض برد

با بیان روضه هایت پلک من هم خیس شد          چشمهایم چون زمین خشک و بایر فیض برد

قـطـره های خون تو سهم زمین شد بیشتر          بیشتر از آسمـانـهـا خـاکِ حائـر فیض برد

منبرت شد گاه روی نیزه، گاهی بین طشت          خواهرت با گریه پای این منابر فیض برد

بر تن عـریـان تو این بیتـهـا مرثـیه خواند          اشکهای مادرت تا ریخت، شاعر فیض برد

بین اصحابت دو دفعه جان به تو تقدیم کرد          بیشتر یعـنی، حبیب بن مظاهر فـیض برد

گرم در آغوش تو، بیش از طلاهای ضریح          بـوریـا ی کـهـنـۀ بـیـت عشائـر فیض برد

تو روی دست پـیـمـبـر تـمــام قــرآنـی            تو دست لطف خــدا را قـدیم الاحسانی

تو زنـدگـانـی خــونـی تو کـشتۀ اشکی            تو در کنــار دو دریا ذبیــح العـطشانی

تویی چراغ هدایت تویی تو فلک نجات            تو منجـی بشریت به مــوج طــوفــانی

تو خون جاری قرآن به رگ رگ توحید            تو روح پاک الـهـی به جـسـم ایـمــانی

تو ســایه بان الـهـی به قــلـۀ عــرشــی            چه روی داده که در آفـتـاب عــریـانی

تو زیب شــانــۀ پـیـغـمـبـر خــدا بودی            چه روی داده که زیــر سـم ستــورانی

تنت زتیــغ ستم ســوره سـوره گـردیده            به نیزه ســوره نوری به خاک فرقـانی

یکی نگـفـت تو تنهــا عـزیز زهــرایی            یـکی نـگـفـت تو اســلام تو مسـلـمـانی

ز بس کریم و عزیز و بزرگوار استی            برای گــریــه کـنـت زیــر تیغ گریانی

هنوز وصف تو خرماست نخل میثم را            هـنــوز بر ســر نی آفــتــاب تــابـانــی

ای آن که دلت آینۀ نــور جلــی است            فرمود کسی که حجّت لم یـزلی است

در حال نمــاز ســورۀ فجــر بـخـوان            چون سورۀ فجر بـر حسین بن علی است

امام صادقعليه السّلام فرمودند: اقْرَءُوا سُورَةَ الْفَجْرِ فِي فَرَائِضِكُمْ وَ نَوَافِلِكُمْ فَإِنَّهَا سُورَةُ الْحُسَيْنِ وَ ارْغَبُوا فِيهَا رَحِمَكُمُ اللَّهُ ؛ سورۀ فجر رادر نمازهای واجب و مستحب بخوانید. زیرا که آن سورۀ حسین بن علی عليه السّلام است، و در آن رغبت کنید، خدای شما را رحمت کند.( تأویل الآیات ۲/۷۶۹ )

***************************************************

گــلــزار تو جنـات نعیــم است حسین            راه تو صراط مستـقـیـم است حـسیـن

مــعــنـای فــد یـنـائی و در راه خــدا            جز توچه کسی ذبح عظیم است حسین

خداوند به حضرت ابراهیم وحی فرمود: وَ فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظِيم‏؛ ای ابراهیم، فدا نمودم جزع تو را بر فرزندت اسماعیل اگر او را قربانی می کردی به جزع و گریه بر حسینعليه السّلام و بر تو ارزانی داشتم بالاترین درجات مصیبت دیدگان را. (عیون الاخبارالرضا ج ۱ ص ۱۶۶)

***************************************************

برخـاستـه گر ز لب ثـنـای تو حسیـن            افتــاده اگــر که دل به پـای تو حسین

فــرمــود نبی معــرفتی پـنهــان است            در سینه مــؤمـنـان بـرای تو حسیــن

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم : إِنَّ لِلْحُسَيْنِ فِي بَوَاطِنِ الْمُؤْمِنِينَ مَعْرِفَةً مَكْتُومَة؛ به راستی برای حسین عليه السّلام معرفتی پنهانی در دل مومن است. ( القطره ج۱ ص ۲۹۸)

***************************************************

هر دل که به عشق مبـتـلایـش کردند            آئـیـنـۀ رحــمـت خــدایـــش کــردنـد

آنرا که سعـادت و شــرف بخـشـیـدند            باعـشـق حـسیــن آشنــایـش کــردنــد

امام صادق عليه السّلام : اذا أَرَادَ اللَّهُ بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ ع وَ حُبَّ زِيَارَتِهِ الحسین؛ هر بنده ای را که خدا خیر او را خواسته باشد، در قلب او محبت، و محبت زیارت امام حسین عليه السّلام را به او می دهد.( کامل الزیارات ص ۴۶۴)

***************************************************

جاویــدترین عشق جهان است حسین            آمیـخـتـه با روح وروان است حسین

فــرمود رئیس مــذهـب و مکـتـب ما            محبوب زمین در آسمان است حسین

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم : مَن أحَبَّ أن يَنظر إلى أهلِ السَّماء فَـلـيـنظر الى الحسين‏؛ هر کس دوست دارد محبوبترین اهل زمین را نزد اهل آسمان ببیند، پس به حسین عليه السّلام بنگرد. ( مناقب آل ابیطالب ج ۴ ص ۷۳ )

***************************************************

ای آیــنــۀ نــــور خـــداونـــد جــلــی            قــدســی نـفـســان حــرم لــم یــزلــی

پـیــوستــه درود می فــرسـتـنـد تو را            تا روز ظـهــور مــهــدی آل عــلــی

وَكَّلَ اللَّهُ بِالْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيٍّ سَبْعِينَ أَلْفَ مَلَكٍ- يُصَلُّونَ عَلَيْهِ كُلَّ يَوْمٍ شُعْثاً غُبْراً- مُنْذُ يَوْمَ قُتِلَ إِلَى مَا شَاءَ اللَّهُ- يَعْنِي بِذَلِكَ قِيَامَ الْقَائِمِ؛ خدای تعالی هفتاد هزار ملک بر قبر حسین عليه السّلام گماشته تا بر وی درود متصل بفرستند از روز شهادت او تا وقتی که قائم آل محمد ظهور کند

***************************************************

خود را ز فـلـک بر تو رسـاندند همه            از غـربـت تو اشــک فـشـانـدنـد همه

در وادی طف، فـرشتگــان ملکــوت            از صبر تو در شگـفـت مانـدنـد همه

حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه)خطاب به امام حسین عليه السّلام فرمودند: لَقَد عَجَبتَ مِن صَبرِکَ مَلائِکَةُ السَّموات « براستی ملائکه آسمان ها از صبر تو به شگفت آمدند. ( زیارت ناحیه مقدسه)

***************************************************

یارب تو به ما شهــد ولایت بچـشـان            از قـیـد حصار ظلمت و غــم بـرهان

طوفــان زده ایم و غـرق دریای گناه            ما را به سـفـیـنـه حـسـیـنـی بــرسـان

پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم : اِنَّ الحُسَین مِصبَاحُ الهُدی وَ سَفیـنَـةُ النـِّجاة ، حضرت حسین عليه السّلام چراغ هدایت و کشتی نجات است. ( عیون اخبار الرضا ج۱ ص ۴۸)

***************************************************

روزی که دل و عشق به هم پیوستـند            شیرازۀ عشق و عــاشــقی را بـسـتند

معنــای حسیـن و مـنّی پــیــغــمــبــر            این است که هر دو گل زجنّت هستند

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم  فرمودند: حُسين منّى و أنا مِن حُسَين أحب اللّه من أحَبَّ حُسينا، الحُسَين سِبط مِنَ الأسباط؛  حُســین عليه السّلام ازمن است ومن از حسینم، خدا دوست بدارد هر کس که حسین را دوست دارد، حسین عليه السّلام پاره ای از پاره های من است. ( احقاق الحق ج ۱۱ ص ۲۶۵)

***************************************************

نعـمـت به مُحـب تو تمام است حسین            بر دشمن تو جنان حـرام است حسین

زان در که به نام توست از باغ بهشت            در روز حساب بار عـام است حسین

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم : أَلَا وَ إِنَّ الْحُسَيْنَ بَابٌ مِنْ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ- مَنْ عَانَدَهُ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ رِيحَ الْجَنَّةِ.؛ آگاه باشیدکه همانا حسین عليه السّلام دری از درهای بهشت است، کسی که با او دشمنی کند خداوند بوی بهشت را بر او حرام گرداند. ( بحار الانوار ج ۳۵ ص ۴۰۵)

***************************************************

سجــاد که سجده های طولانی داشت            در محضر حق وجـود نورانی داشت

یک عـمــر به یـاد لالــه هـای زهــرا            چشمی همه دم ابری و بارانی داشت

امام سجاد عليه السّلام: إِنِّي مَا أَذْكُرُ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي لِذَلِكَ عَبْرَة؛ من هرگز شهادت فرزندان فاطمه (س) را به یاد نیاورم، مگر آن که به خاطر آن، چشمهایم اشکبار گشت. ( بحار الانوار ج ۴۶ ص ۱۰۹)

***************************************************

سر چشمه ساحل حیات است حسـیـن            طوفان زده را فلک نجات است حسین

گر جن و ملک بر او بگریند، رواست            زیـرا که قـتـیل العـبرات است حسین

امام حسـین عليه السّلام : أَنَا قَتِيلُ الْعَبْرَةِ لَا يَذْكُرُنِي مُؤْمِنٌ إِلَّا بَكَى؛‏ من کشته اشکم، هیچ مومنی مرایاد نمی کند مگر آن که « به خاطرمصیبت هایم» گریه میکند. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۲۷۹)

***************************************************

تا آن که بود چــشـم سحــاب من و تو            بــر آل عــلی بــود گــلاب من و تــو

این اشک میــان ما و دوزخ به خــدا            فــردای جــزا شود حـجــاب من و تو

امام باقرعليه السّلام :  مَا مِنْ رَجُلٍ ذَكَرَنَا أَوْ ذُكِرْنَا عِنْدَهُ- يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ مَاءٌ وَ لَوْ مِثْلُ جَنَاحِ الْبَعُوضَةِ- إِلَّا بَنَى اللَّهُ لَهُ بَيْتاً فِي الْجَنَّةِ- وَ جَعَلَ ذَلِكَ الدَّمْعَ حِجَاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النَّار، نیست مردی که یاد کرده شویم نزداو، پس بیرون آید از چشم او قطره اشکی، هر چند مانند بال مگسی باشد، مگر این که به پا می کند خدا خانه ای را در بهشت، و می گرداند آن اشک را حجابی در میان او و آتش جهنم. ( بحار الانوار ج ۳۶ ص ۳۹۱)

***************************************************

بر عرش برین زینت و زین است حسین            سر چشمۀ نــورعــالمین است حسین

گـفـتم سبب گریۀ هر مومــن کیست؟            گفتند به اشک غم،حسین است حسین

 امام صادقعليه السّلام : الْحُسَيْنُ عَبْرَةُ كُلِّ مُؤْمِن‏؛ حضرت حسینعليه السّلام اشک چشم وسبب گریه وحزن هر مومن است. .( کامل الزیارات ص ۱۰۸)

***************************************************

نــوری که پُــر از تجــلّــی داور بود            در طــور وجــود موسی جعفــر بود

ده روزمحــرم به لـبـش خـنــده نـبود            در ســوک حسین دیــدگــانش تر بود

حضرت امام رضاعليه السّلام : كَانَ أَبِي إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لَا يُرَى ضَاحِكاً- وَ كَانَتِ الْكَآبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتَّى يَمْضِيَ مِنْهُ عَشَرَةُ أَيَّامٍ- فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْعَاشِرِ كَانَ ذَلِكَ الْيَوْمُ- يَوْمَ مُصِيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكَائِهِ- وَ يَقُولُ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي قُتِلَ فِيهِ الْحُسَيْنُ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْه‏؛  پدرم حضرت امام کاظمعليه السّلام هرگاه محرم میرسید، دیگر خندان نمی شد روز دهم محرم روز مصیبت و اندوه و گریه او بود و می فرمود:روزی است که حسین عليه السّلام در آن روز به شهادت رسیده است. ( مناقب آل ابیطالب ج ۴ ص ۸۶)

***************************************************

آن گــل که بود پــارۀ تـن؛ طاهـا را            دارد سخنی که خــون کند دل ها را

فرمــود غــم حسیــن وعــاشورایش            مـجــروح نمـوده پـلـک چــشم ما را

حضرت امام رضا عليه السّلام: إِنَّ يَوْمَ الْحُسَيْنِ أَقْرَحَ جُفُونَنَا وَ أَسْبَلَ دُمُوعَنَا- وَ أَذَلَّ عَزِيزَنَا بِأَرْضِ كَرْبٍ وَ بَلَاء؛ غمنامه خود را در عزای جد بزرگوارش می سراید و یاد آوری روز عاشورا را مایه مجروح گشتن پلک ها و ریزان شدن سیل اشک های خود می شمارد. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۲۸۴)

***************************************************

این اشـک عجـب شـمـیـم نــابی دارد            هر قـطــره او اجــر و ثــوابــی دارد

آبــی که بــود به چـشـمـۀ آب حیــات            از اشــک حـسـیـنـیــان گــلابـی دارد

امام حسن عسکریعليه السّلام: إِنَّ اللَّهَ لَيَأْمُرُ مَلَائِكَتَهُ الْمُقَرَّبِينَ- أَنْ يَتَلَقَّوْا دُمُوعَهُمُ الْمَصْبُوبَةَ- لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ إِلَى الْخُزَّانِ فِي الْجِنَانِ- فَيَمْزُجُوهَا بِمَاءِ الْحَيَوَانِ- فَتَزِيدُ عُذُوبَتُهَا وَ طِيبُهَا أَلْفَ ضِعْفِهَا؛ خدا امر می فرماید فرشتگان مقربین خو درا که اشک های مصیبت زدگان به قتل حسینعليه السّلام یعنی آنهایی که در عزاداری و مصیبت ان حضرت می گریند و ببرند نزد خزینه دارهای بهشت تا ممزوج کنند با آب حیات بهشتی تا گوارایی و خوشبویی آن هزار برابر زیاد شود. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۳۰۵)

***************************************************

نیکوست فـلک اگر کنــون گـریه کند            با چهـرۀ سرخ و لاله گـون گریه کند

سالار شهیدانی و مهـدی شب و روز            در سوک تو جای اشک،خون گریه کند

حضرت مهدی عليه السّلام : فَلَأَنْدُبَنَّكَ صَبَاحاً وَ مَسَاءً وَ لَأَبْكِيَنَّ عَلَيْكَ بَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً؛ روز و شب بر تو گریه میکنم و به جای اشک، خون بر تو از دیدگان جاری می کنم. ( بحار الانوار ج ۹۸ ص ۳۲۰)

***************************************************

بس داغ که دل از او سیه پـوش شود            زود است که آن داغ فــرامـوش شود

حــاشــا که شــرار غــم تو در دل ما            یک لحظه،حسین سرد و خاموش شود

نبی اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: انّ لِقَتل الحسين حَرارَةَ فِي قُلُوبِ المُؤمِنين لا تَبَرد أبَدا؛ برای شهادت حسین عليه السّلام حرارت و گرمایی در دل های مومنان است که هر گز سرد و خاموش نمی شود. ( جامع الحادیث شیعه ج ۱۲ ص ۵۵۶)

***************************************************

انـوار خــدا در نظر توست حســــین            خورشید، نگاهش به سرتوست حسین

گر گریه بر تو افضل از هر چیزی است            دین زنده زخون حنجر توست حسین

امام رضا عليه السّلام به ربان بن شبیب فرمودند: يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْ‏ءٍ- فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع- فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْش‏؛ ای پسرشبیب! اگر بر چیزی گریه میکنی، بر حسین بن علی ابی طالب عليه السّلام  گر به کن، چرا که او را مانند گوسفند سر بریدند. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۲۸۶ )

***************************************************

از چـشـمـه چــشم ما گهــر می ریزد            الـمــاس ز دیــدگــان تــر مـی ریــزد

اشکی که چکد ز چـشـم با یاد حسین            بر خرمن معصیت شــرر می ریــزد

امام رضا عليه السّلام فرمودند: فَعَلَى مِثْلِ الْحُسَيْنِ فَلْيَبْكِ الْبَاكُونَ- فَإِنَّ الْبُكَاءَ عَلَيْهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظَام‏؛ گریه کنندگان باید بر کسی همچون حسین عليه السّلام گریه کنند، چرا که گریستن برای او، گناهان بزرگ را فرو می ریزد. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۲۸۴)

***************************************************

ای آنکه غم دلت دو چندان شده است            از جلــوۀ غــم آیــنـه بندان شده است

چشمی که کند گریه در اینجا به حسین            بینند به روزحشـر خنــدان شده است

پیغمبراکرم فرمودند: يا فاطمة، كُلُ عَين بَاكِية يوم القيامَة إلا عَينُ بَكت عَلى مَصائِبِ الحُسَين عليه السّلام، فَإنَّها ضَاحِكَة مُستَـبـشِرة بِـنعـيم الجَنـَّة.؛ ای فاطمه ،همه چشم های مردمان در قیامت گریان است مگر چشمی که بر حسین عليه السّلام گریسته باشد.او خندان وشادان به نعیم بهشت خواهد بود. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۲۹۲)

***************************************************

هر سینــه که ازعشق صفـایش بدهند            شوق سفــر کــرب و بــلایـش بـدهنـد

پـاداش کسی که گــرید از داغ حسین            این است که در بهشت جــایش بدهـند

حضرت اباعبدالله الحسین عليه السّلام : مَنْ دَمَعَتْ عَيْنَاهُ فِينَا قَطْرَةً بَوَّأَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْجَنَّة؛ چشمان هرکس که در مصیبت های ما قطره ای اشک بریزد،اورا دربهشت جای دهند. ( احقاق الحق ج ۵ ص ۵۲۳)

***************************************************

چون روی به سر چشمه پاکی کردند            در زمــزم اشک سینه چــاکی کردند

گشتند بهـشـتی همه در  سـوک حسین            گر اشـک فــشــانده یا تـبــاکی کردند

امام صادق عليه السّلام: وَ مَنْ بَكَى وَ أَبْكَى وَاحِداً فَلَهُ الْجَنَّةُ- وَ مَنْ تَبَاكَى فَلَهُ الْجَنَّة، کسی که بگرید و بگریاند در مصائب وعزاداری ما یک نفر را، بهشت برای اوست و کسی که تباکی کند یعنی اشک ندارد و خود را به گریه بدارد، برای اوست بهشـت. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۲۸۸)

***************************************************

هردل که بــود غبــار بین الحــرمیـن            در دیدۀ مــومنـین شود نــور دو عیـن

ای شـیـعـه، رئیس مکتب ما فــرمود            محبوب خداست هر که گرید به حسین

امام صادق عليه السّلام : وَ مَا مِنْ عَيْنٍ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ وَ لَا عَبْرَةٍ مِنْ عَيْنٍ بَكَتْ وَ دَمَعَتْ عَلَيْه‏؛ هیچ چشم و اشکی نزد خدامحبوب تر ازچشم و اشکی نیست که بگرید بر آن حضرت... ( کامل الزیارات ص ۲۵۹)

***************************************************

هر دل که پر از حـرات عاشوراست            ذکرش همه شب زیارت عاشوراست

روز غــم و انــدوه قـیـامت شاد است            هر کس غم او مصیبت عاشورا است

امام رضا رعليه السّلام : وَ مَنْ كَانَ يَوْمُ عَاشُورَاءَ يَوْمَ مُصِيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكَائِهِ- جَعَلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِه‏؛ هر کس روز عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه او باشد، خداوند روز قیامت را برای او روز شادی قرار می دهد. ( بحار الانوار ج ۴۴ ص ۲۸۴)

 ***************************************************

چون کعـبـه اگر سیـاهـپــوشیم حسین            با یــاد غــم تو در خــروشیــم حسین

ای تشنه کنار آب جان داده به دوست            بــی یــاد لـبـت آب ننــوشیــم حسیــن

سخن حضرت سکینه خطاب به مردم مدینه : شيعتى ما أن شَربتُم مَاء عذب فَاذكُروُنى             او سَمعتُم بِغَريب او شَهيدٍ فَاندَبونى‏ «پدرم فرمود»: ای شیعیان من، هر زمان آب گوارایی نوشیدید، مرا یاد کنید و هر زمان از غریب یا شهیدی سخنی شنید ید، به یاد من اشک بریزید. ( منتهی الآمال ص ۷۸۲)

***************************************************

جبرئیل که بر غمت نظارت کرده است            بر کرب وبلای تو اشارت کرده است

آن کــس به زیــارت تو آیــد، گـویی            در عرش خدای را زیارت کرده است

امام رضا عليه السّلام : مَنْ زَارَ قَبْرَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ بِشَطِّ الْفُرَاتِ كَانَ كَمَنْ زَارَ اللَّهَ فَوْقَ كُرْسِيِّهِ [فِي عَرْشِه‏ ؛ کسی که قبر حضرت امام حسین عليه السّلام را در کنار فرات زیارت کند، مثل کسی است که خدا را بالای عرش زیارت نموده است. ( کامل الزیارات ص ۴۸۴)

***************************************************

ماعـشق ز کــربــلای تو یــافـتــه ایم            قدر و شــرف از ولای تو یــافـته ایم

عمــریست که ما شفــای درد خودرا            از تــربت با صفــای تو یــافتــه ایــم

امام صادق عليه السّلام: فِي طِينِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع  لشِّفَاءُ مِنْ كُلِّ دَاءٍ وَ هُوَ الدَّوَاءُ الْأَكْبَر، شفای هر درد در تربت قبر حسین عليه السّلام است وهمان بزرگترین داروست. ( کامل الزیارات ص ۲۷۵)

***************************************************

آنان که به تو دست تــوســل زده انـد            از عشق به روی سینه ها گل زده اند

پیوسته فرشتگــان به طوف حــرمت            از عرش به سوی کــربلا پل زده اند

امام صادق عليه السّلام : مَا بَيْنَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ إِلَى السَّمَاءِ مُخْتَلَفُ الْمَلَائِكَةِ.؛ بین قبر امام حسین عليه السّلام تا آسمان، ملائکه و فرشتگان در آمد و شد و نزول و صعود می باشند. ( کامل الزیارات ص ۲۷۳)

***************************************************

هر جا سخـنـی ز عـشـق آغــاز شود            با نام تــو ای دوست هــم آواز شــود

از گــلـشـن سرخ کــربلای تو، دری            بر بــاغ بــهــشــت آرزو بــاز شــود

امام صادق عليه السّلام : مَوْضِعُ قَبْرِ الْحُسَيْنِ تُرْعَةٌ مِنْ تُرَعِ الْجَنَّةِ؛ جایگاه قبر امام حسین عليه السّلام دری از درهای بهشت است. ( کامل الزیارات ص ۲۷۱)

***************************************************

این خاک عجب شفا و حــرمت دارد            عطــر نــفـس حسیــن و جـنّـت دارد

آمیـن فــرشتگــان طنین انــداز است             اینجــا که دعــا رنــگ اجــابت دارد

پیامبر گرامی اسلام عليه السّلام : الا وَ إِنَّ الْإِجَابَةَ تَحْتَ قُبَّتِهِ وَالشِّفَاءَ فِي تُرْبَتِهِ وَ الْأَئِمَّةَ مِنْ وُلْدِه‏؛ بدانید که اجابت دعا، زیر گنبد حرم او و شفاء در تربت او وامامان عليه السّلام از فرزندان او هستند. ( بحار الانوار ج ۳۶ ص ۲۸۶)

***************************************************

ای با خبـر از سینۀ صد چاک حسین            صد راز خــدا نهاده در خـاک حسین

برداشته می شود ز تو هفت حجــاب            چون سجده کنی به تربت پاک حسین

امام صادق عليه السّلام: السُّجُودُ عَلَى تُرْبَةِ الْحُسَيْنِ ع يَخْرِقُ الْحُجُبَ السَّبْعَ؛ سجده بر تـربت حسین عليه السّلام حجاب های هفتگانه را پاره می کند. ( بحار الانوار ج ۸۲ ص ۱۵۳)

***************************************************

چشمی که زداغـت نگــرانش سـازند            در کرب و بلا اشک فـشـانـش سازند

امروز هر آن که زائـرت شد، فــردا            بر سفــرۀ نــور مـیهـمــانش ســازنـد

حضرت صادق عليه السّلام : مَنْ سَرَّهُ أَنْ يَكُونَ عَلَى مَوَائِدِ النُّورِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَلْيَكُن‏ من زوّار الحسين بن علىّ عليهما السّلام‏؛ کسی که دوست دارد بر سفره های نور بنشیند در روز قیامت، پس باید از زوار حضرت حسین بن علی عليه السّلام باشد. ( کامل الزیارات ص ۴۴۲)

***************************************************

حسرت خورد آن که، دل پر از غم نکند            تا کــرب و بلا سفــر دمــادم نــکــنـد

ایــام چـنــیـن زیــارتــی را، یــزدان            از فـرصت عـمــر زائــران کــم نکند

امام صادق عليه السّلام : إِنَّ أَيَّامَ زَائِرِي الْحُسَيْنِ ع لَا تُحْسَبُ مِنْ أَعْمَارِهِمْ وَ لَا تُعَدُّ مِنْ آجَالِهِم‏؛ ایام زیارت حضرت امام حسین عليه السّلام جزء عمر زائر شمرده نشده  و از اجلشان محسوب نمی گردد. ( کامل الزیارات ص ۴۴۵)

***************************************************

آنان که در انــدیــشه رستــاخــیــزنـد            در کــرب وبلا گلاب غــم می ریزند

بی هیچ حسابی سوی فــردوس روند            قومی که ز خــاک پــاک تو برخیزند

امیر المومنین علی عليه السّلام خطاب به خاک کربلا فرمودند: وَاهاً لَكِ أَيَّتُهَا التُّرْبَةُ لَيُحْشَرَنَّ مِنْكِ قَوْمٌ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ  بِغَيْرِ حِساب‏؛ چه خوشبویی ای خاک؛در روز قیامت قومی از تو به پا بر می خیزند که بدون حساب و بی درنگ به بهشت روند. ( بحار الانوار ج ۳۲ ص ۴۱۹)

***************************************************

با انکه پر از زینت و زین است بهشت            یاد آور بـیـن الحـرمیــن است بهشت

ای زائــر عــارف حـسیــن بن عـلی            پــاداش زیــارت حسیـن است بهشت

حضرت امام صادق عليه السّلام : قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ زُورُوا الْحُسَيْنَ وَ لَوْ كُلَّ سَنَةٍ فَإِنَّ كُلَّ مَنْ أَتَاهُ عَارِفاً بِحَقِّهِ غَيْرَ جَاحِدٍ لَمْ يَكُنْ لَهُ عِوَضٌ غَيْرَ الْجَنَّة؛ حسین را زیارت کنید اگرچه در هر سال باشد، زیرا کسانی که او را در حالی که به حقش عارف بوده و آن را  انکار ندارند زیارت کنند، عوض و پاداشی ندارند مگر بهشت. ( کامل الزیارات ص ۲۷۴)

***************************************************

در زائر تو همیشه شور و حـال است            از فیض زیارت تو خوش اقـبال است

با این همه فیـض ریخـته در حــرمت            طوف حرم تو افضـل الاعمــال است

حضرت ابی عبدلله عليه السّلام فرمودند: قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ زِيَارَةِ قَبْرِ الْحُسَيْنِ ع قَالَ إِنَّهُ أَفْضَلُ مَا يَكُونُ مِنَ الْأَعْمَال‏؛ زیارت قبر حسین بن علی عليه السّلام افضل اعمال است. ( کامل الزیارات ص ۴۷۹)

***************************************************

ای گـلـشـن تـوحـیـد که عطر کرمت            آمــیــخــتــه بـا نــســیــم بــاغ ارَمت

بر شیــعــۀ بــا خلــوص هنگـام سحر          عطر خوش سیب می رسد از حرمت

امام سجاد عليه السّلام: فَمَن زار الحُسَين عليه السلام مِن مَخلصي شيعته بالأسحار وَجَدَ رائحتها؛  هر کس از شیعیان مخلص امام حسین عليه السّلام سحر گاهان قبر مبارکش را زیارت کند بوی سیـب استشمام خواهد کرد. ( بحار الانوار ج ۴۳ ص ۹۸۹)

***************************************************

دل را ز حساب و واهمه بیـمـه کنید            با مهــر علی و فــاطـمـه بیمه کـنـید

شیــریــنی کــام کــودکــان خـود را            با تــربت کــربــلا همه بیــمــه کنید

امام صادق عليه السّلام : حَنِّكُوا أَوْلَادَكُمْ بِتُرْبَةِ الْحُسَيْنِ ع فَإِنَّهَا أَمَان‏ ؛ کام کودکانتان را با تربت حسین عليه السّلام بردارید، چرا که خاک کربلا فرزندانتان را بیمه می کند. ( المزار مفید ص ۱۴۴)

یک جهان روضه و یک ماه محـرم داری           آه، آقــای غــریــبــم چــقــدر غــم داری
تا ابــد هم که بخـوانند هـمه مــرثـیــه ات            بـاز هم روضۀ نا خـوانده به عــالم داری

این همه زائــر دلســوخــتــه خــاکـت را            از ازل داشتــه ای تـا به ابــد هــم داری
روضه خوانهات زیادند، یکیشان قــرآن            مطلع فجــر خــدا؛ ســورۀ مـریــم داری
درد دل کن که نماند به دلت چون پدرت            خواهرت هست کنارت،تو که محرم داری
بهترین نوحه ما هست« غــریب مـادر«           صاحب روضه بگو؛بهتر از این دم داری؟
تا که نــومیـد نگردد زدرت محـتــاجــی            تو هم انگشت هم انـگشتــر خاتــم داری
وقت تدفین تو ای شعر غــریبی، پسرت            دیــد در وزن تنت چنـد هجــا کــم داری

مـیــخانه مـگر بال و پــرم را بـپـذیـرد            تـــا آتــش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظـرفیت دل در گرو پاکیِ ظـرف است            ای کـاش همیــن مختصـرم را بپـذیـرد

در زاویـهٔ گــردش پـیـمانـه نــشـســـتـم            تــا دســتِ گــدای سـحــرم را بپــذیـرد

منظورِمنِ بی سر و سامان خودساقی ست            پس اوست که بـاید نظــرم را بپـذیــرد

جارو زده ام بـا مـژه خـاک قــدمش را            شاید بـرســد چشــم تــرم را بــپــذیــرد

سر می کشم آن قــدر به بالا که بـبـیـند            دنبــال هــمیــنــم کــه سـرم را بپذیــرد

مقصود من ازعـشق،تماشای حسین است

سرمست شدن با قد و بالای حسین است

سرمایه سری هست، فدای سـر اربـاب            سر به ســر ارباب، سرِ نـوکـر اربـاب

بهتر که سرم را به روی دسـت بگیرم            چیــزی که نــدارم ببرم محضر ارباب

از کــودکی ام یــاد گرفتــم کــه بگـویم            مــادر پــدرم نــذر پــدر مــادر اربـاب

تا بوده همین بوده و تاهست همین است            جَمعـند گــداها همه دور و بـر اربــاب

کار آن قــدری هست که بی کار نباشد            یک کارگـر از این همه کـارگر ارباب

این بال و پـر سـوخـتۀ فطــرسـی ام را            امشب بــرســانیــد بـه خاک در اربـاب

با گفتن یکبار«حسـین جان» گنهم ریخت

قبل از رمضان،سوم شعبان گنهم ریخت

تا سفرۀ افطار شما هــست، گــدا هست            آقا که حسین است، بـرای همه جاهست

ما درد نگـفـتـیم و مــداوا شــده رفــتیم             پس بیشتر از هرچه که درد است، دواهست

عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس تـوست            در سینه ات انگار نفس نیست، شفاهست

تا خانه ببــر ســائل خود راکه بـگـویی            هر وقت گـرفتار شدی خــانۀ ما هست

در سـیـنۀ سینایی ات، اربـاب دو عالم!            گنـجـیـنـه ای از جلوۀ اسماء خدا هست

ما عرش خــدا را که نـدیـدیــم، ولـیکن            جایش شب جمعه،حرم کرب وبلاهست

مــا تــا ابــد دهــر بــدهکـار حـسـیـنـیم

والله گـرفتــار و خــریــدار حـســیـنـیـم

سرچـشـمهٔ توحید دو تا چشــم ترت شد            تا عــرش پــریدن هنرِ بـال و پرت شد

با زلفِ کـشیده، صف خیــرات کشیدی            یک شهر نمک گیر تو و موی سرت شد

بالا بنشین ای به قیــامت، قـد و قــامت            یکبار زمین خوردی و دل خون جگرت شد

باید که ز خاک قــدمش بوسه بـگیــرند            هر وقت که هـمبازی تو در به درت شد

ایــن پـیرهن ســرخ نشــان داد شهادت            از روز ازل آمــد و مــدّ نــظـرت شــد

لیلا تــویی و ماهمه مجـنـون تو هستیم

جانانه مسلمان تو و خــون تو هـستـیـم

آواره تــریــن ســائــل درگــاه رسـیــده            درمانــده تــرین مـانــدۀ در راه رسیده

ای جلــوهٔ رحمانـیت ای رحـمت مطلق            نــور تــو بــه دادِ دل گــمــراه رسیــده

قطع به یقین، دستِ بگیر است، قـیامت            دستی که به دامــان تو ای شــاه رسیده

یک وقت تن محتــرمـت درد نگــیــرد            از عــرشِ خــدا حولـــۀ دلخواه رسیده

شش ماه به روی جگـرِ سوخـته دل ها            داغ انـا الـعـطـشـان تــو بــا آه رســیـده

می خواست که از مادر تو اشک بگیرد            این بوسه که حالا به گــلوگــاه رسیــده

جبریل که پر ریخت، پیمبر نفسش رفت

حرف از گلوی توست که مادر نفسش رفت

تا ابد كـوثر توحید زپیــمـانه ی اوست            سینۀ سوختگان شمع عزاخــانۀ اوست

شعله های عطشش درنفسِ خسته ی ما            كوه سنگین غم مابه روی شانه ی اوست

حرم اوست حریمی كه بُودكعبه ی جان            دل بشكسته بهشتی ست كه ویرانه ی اوست

دل آتش زده ی ماكه جهانی راسوخت            شعله اش از شرر دامن ریحانۀ اوست

گوهری راكه خداقیمت آن داند و بس             درّاشكی ست كه تقدیم به دردانۀ اوست

طرفه بیتی ست ازآن شاعرشیرین سخنش            یك جهان عاطفه در ساغر و پیمانۀ اوست

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست

هركجا حكم الهی ست سخن گو،سرِ توست            شاخه ونخل و نی وطشت طلا منبر توست

به قیامت قسم از صبح قیامت تا حـشر            همه ایام قیامت همه جا محشـر توست

آن چه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت            همه در یك گل لبخند علی اصغر توست

آن چه بخشید به اسلام بقا خون تو بود            آنكه خون تو بقا یافت از او خواهر توست

عضو عضو بدنت نیزه و زخمت آیات            ورق مصحف آغشته به خون پیكرتوست

دوست میخواست تو را كشته ببیند ور نه            نیزه فرمان بَرِ تو تیغ ثناگو سر توست

نه محرم نه صفر بلكه همه دورۀ سال            باید این بیت بخوانیم كه یاد آور توست

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست

كیست این عصمت اعظم كه ز توفیق تنش            گرگ معصوم شود در گذر از پیرهنش

بــوریــا یــافته تــوفیق كه پـیچد بر او            ورنه در عالم معناست دو عـالم كفنش

حق بر آن بود كه برگرد سوی خیمه برو           شه برآن بودكه افزون بشودسوخت تنش

مددی داد به قاتــل كــه زنــد بهتر تیغ            عالمی سوخت ازاین كشمكــش تن به تنش

چهره ی شمر درآن چشمه ی خورشید افتاد            گـرگ افــتاد به جان دو غزال چمنش

این حسین كیست كه عالم همه دیوانۀ اوست

این چه شمعی ست كه جان ها همه پروانۀ اوست